UTRZYMUJĄCY SIĘ PROCES

Jak widać, proces ten utrzymywał się nieprzerwanie do roku 1960 (z wyjątkiem dwóch wojen świato­wych). Następstwem jego był znaczny wzrost przeciętnego trwania życia . Rozbudziło to nadzieję, że krzywa zgonów będzie się na­dal obniżać w miarę dalszej poprawy warun­ków mieszkaniowych, odżywiania, komunika­cji, warunków pracy, a także rozwoju nauk. O    ile wzrost umieralności w roku 1962 można było wyjaśnić bezpośrednim wpły­wem wielkiej epidemii grypy, to w latach na­stępnych nie tłumaczyła sytuacji żadna , uchwytna przyczyna. Nie powtórzył się już niski poziom umieralności z lat 1960—1961. Przeciwnie, wystąpiła wyraźna tendencja dalszego wzrostu współczynnika zgonów ogó­łem oraz współczynnika standaryzowanego na wiek dla mężczyzn. Odzwierciedlało się to w przeciętnej długości życia, od roku 1960 ustabilizowanej, na poziomie około 70,5 roku.