SPADEK UMIERALNOŚCI

W latach 1919—1921 współczynnik ogólnej umieralności w Polsce wynosił od 20,9 do 27,0 na 1000 mieszkańców; z biegiem lat zmniej­szył się do 13,9 w 1938 roku. Sytuację powo­jenną i dalsze lata przedstawia rys.Jak widać, w roku 1951 „startowaliśmy” ze wskaźnika umieralności wynoszącego 12,4. Spadek umieralności niemowląt (będzie o tym dalej mowa) przy wysokich liczbach urodzeń przyczynił się do obniżenia tego wskaźnika do 7,3 w roku 1966. Widzimy, że od roku 1967 umieralność ponownie wzrasta. Jest to na­stępstwo starzenia się ludności, czyli wzrostu odsetka ludzi w podeszłym wieku, a to z ko­lei jest następstwem wydłużania się przecięt­nego trwania życia mieszkańców Polski.