MODYFIKACJA PRZYKAZAŃ

Wiek XX przyniósł modyfikację tego przy­kazania. Trwałym elementem deontologii (ety­ki) lekarskiej stała się nowa norma, uwzględ­niająca wartość zdrowia publicznego na równi ze zdrowiem jednostki. W Polsce zasadę tę tak sformułowano w Zbiorze zasad deontologii lekarskiej z roku 1935: „Najwyższym nakazem moralnym dla lekarza w wykonywaniu prak­tyki lekarskiej jest dobro chorego i zdrowie publiczne”.W Zasadach etyczno-deontologicz- nych Polskiego Towarzystwa Lekarskiego z roku 1967 wyrażono to tak: „Dobro chorego jest najwyższym prawem dla lekarza. W działalności swej musi on stawiać na pierw­szym miejscu troskę o powierzonych jego opiece chorych; obowiązkiem lekarza jest tak­że troska o zachowanie i podnoszenie zdro­wotności całego społeczeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem zapobiegania chorobom”.