WIĘKSZOŚĆ PSYCHIATRÓW

Większość psychiatrów prawdopodobnie nie podziela tego poglądu. Wciąż jednak trwają dyskusje na temat, co „należy”, a co „nie na­leży” do medycyny i roli psychiatry. Wydaje się, że wielu psychiatrów odczuwa pewne zmę­czenie szerokim zasięgiem swojej działalności, zwłaszcza że w stosunkowo licznych wypad­kach model „humanistyczny” zawiódł pokłada­ne nadzieje. Ostatnio można zauważyć pewne oznaki zdające się świadczyć o narastaniu tendencji ponownego bliższego związania się z medycyną i powrotu do roli „prawdziwego” lekarza, przy równoczesnym pozostawieniu „problemów życiowych” psychologom, pe­dagogom, pracownikom socjalnym, opiekunom społecznym.Teorie choroby i przyczyn choroby rozwija­ły się zarówno w następstwie odkryć nauko­wych, jak i w wyniku codziennej praktyki lekarzy oraz nielekarzy: polityków i reforma­torów społecznych, a także bezimiennych rzesz zwykłych ludzii pragnących przyczynić się do szczęścia i dobra społeczeństwa.