SYTUACJA W PRAKTYCE

W praktyce sytuacja przedstawia się tak, że samoocena, czyli badania ankietowe, są w wielu krajach jedynym źródłem informacji o    wszystkich chorobach leczonych poza szpi­talami lub nie leczonych w ogóle. Badania te opierają się albo na ankiecie pocztowej, albo na wywiadzie bezpośrednim, najczęściej prze­prowadzanym w mieszkaniu osoby badanej. Kwestii dokładności takiego pomiaru poświę­cono niezliczoną ilość publikacji, szczególnie zaś stosunkowi subiektywnej oceny do ocen dokonywanych przez lekarzy. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że „laicy” przesadzają, że na pewno podają więcej chorób, niż stwier­dzają badania kliniczne. Okazuje się jednak, że jest wprost przeciwnie, że liczby chorob zgłaszanych przez laików są na ogół zaniżo­ne.