POWIEDZIEĆ CHOREMU

Czy wystarcza po­wiedzieć choremu, że ma przewlekłą wadę serca, i przepisać odpowiednią kurację, czy też powinien on być nauczony, wraz ze swoją rodziną, jak w jego warunkach żyć możliwie pełnym życiem, a przy tym bez niepotrzebnego ograniczenia i krępowania rodziny i społecz­ności lokalnej? Jak dalece lekarz powinien być odpowiedzialny za oświatę zdrowotną swojej społeczności, zmierzającą do tego, aby jej członkowie lepiej dawali sobie radę z „epide­miami” wypadków, alkoholizmu, przestępczoś­ci, zależności od leków, deprywacji, nieade­kwatnego rodzicielstwa, osamotnienia, nudy zawodowej, samobójstw?Rene Dubios napisał w roku 1965, że „me­dycyna dzisiejsza, wspaniała w swej logicz­nej strukturze i osiągnięciach, niemal całko­wicie pozostawia niektóre węzłowe sprawy natury człowieka i życia ludzi poza swoim za­sięgiem”. Wiele współczesnych publikacji wy­raża tę samą myśl.